Nie tak dawno temu pisałem o krytycznych uwagach skierowanych pod adresem osiedla Wrzeciono (onegdaj Młociny), które pojawiły się zaledwie kilka lat po zakończeniu jego budowy (przeczytaj tutaj >>). Dziś prezentuję tekst nieco inny, którego Autor z nieskrywaną dumą i szczerą nostalgią wyraża się o naszym architektonicznym wrzeciońskim ciastku. e. Młociny Na przełomie lat 40-tych i 50-tych budowano kontrowersyjną hutę Warszawa. Powstał ogromny zakład przemysłowy zatrudniający wiele tysięcy pracowników. Zrozumiałą decyzją władz miasta stała się budowa w pobliżu największego w tym czasie zespołu mieszkaniowego. Zlokalizowano go pomiędzt tzw. Laskiem Bielańskim [właśc. Lindego — przyp. mój] a pasmem zieleni izolacyjnej huty oraz od ul. Marymonckiej do poszerzonej i przedłużonej u. Kasprowicza — głównego dojazdu do kompleksu hutniczego. Skupiono tu wielki potencjał wykonawczy i w ciągu stosunkowo krótkiego czasu (6 lat) zrealizowano ogromne osiedle o ponad milionowej kuba