Ulica Kasprowicza po latach peryferyjnego letargu budzi się do nowego arteryjengo żywota. Pierwszą jaskółką przemian była budowa metra wraz z dwoma stacjami Młociny i Wawrzyszew. O dziwo, nie wykorzystano ówczesnego rozkopania ulicy do ostatecznego uporządkowania jej przebiegu. Zabrakło funduszy, albo dobrej woli, albo nie wiadomo czego, jak to w polskich realiach bardzo często się zdarza. Tak, czy inaczej, od niedawna (mamy obecnie lipiec 2012), przystąpiono do budowy drugiej nitki ulicy Kasprowicza na odcinku Reymonta - Przy Agorze. Raczej rzadko zajmuję się na łamach bloga sprawami bieżącymi, ale tym razem okazja jest nie byle jaka. Kolega Marcin (już niemal stały mój współpracownik) podesłał mi arcyciekawy szkic ul. Kasprowicza z roku 1959. Przedstawia się on następująco:
To dopiero jest ulica! Ba, prawdziwa arteria wielkiego miasta! Trzy pasy ruchu w każdą stronę, tramwaj jadący środkiem, hen, hen aż po sam horyzont. A jak się baczniej przyjrzymy osiedlu Wrzeciono (po prawej) - widzimy niską czteropiętrową zabudowę z zaledwie 3 wysokimi blokami (usytuowaniem odpowiadają mniej więcej blokom Gajcego 7, Wrzecioono 17 i Wrzeciono 12). O tym, że jest to rysunek z pogranicza science-fiction nie trzeba specjalnie dowodzić. Ulica Kasprowicza kończy się przecież na Hucie Warszawa, której kominy dymią na obrazku po prawej, choć w rzeczywistości powinny znajdować się po stronie lewej. Ale rysunek (póki co nieustalonego autora) to przecież wizja artystyczna stworzona 1 sierpnia 1958 roku, kiedy cały ten teren to było jedno wielkie pastwisko, a sama huta dopiero powstawała. Wizja śmiała i poniekąd prorocza. Po ponad pięćdziesięciu latach ulica Kasprowicza już niebawem będzie taka jak na obrazku - piękna, nowoczesna, wielkomiejska. A może nawet piękniejsza. Z podziemną kolejką zamiast tramwaju i kominami huty zasłoniętymi przez budynki inwestycji "Nowe Bielany", które powstają przy zbiegu z ul. Nocznickiego po wawrzyszewskiej stronie ul. Kasprowicza. A w przyszłości, kto wie, może nasza piękna ulica "przetnie" kiedyś hutę na pół i popędzi dalej aż po sam Cmentarz Północny.
Il. Warszawski Kalendarz Ilustrowany 1959
To dopiero jest ulica! Ba, prawdziwa arteria wielkiego miasta! Trzy pasy ruchu w każdą stronę, tramwaj jadący środkiem, hen, hen aż po sam horyzont. A jak się baczniej przyjrzymy osiedlu Wrzeciono (po prawej) - widzimy niską czteropiętrową zabudowę z zaledwie 3 wysokimi blokami (usytuowaniem odpowiadają mniej więcej blokom Gajcego 7, Wrzecioono 17 i Wrzeciono 12). O tym, że jest to rysunek z pogranicza science-fiction nie trzeba specjalnie dowodzić. Ulica Kasprowicza kończy się przecież na Hucie Warszawa, której kominy dymią na obrazku po prawej, choć w rzeczywistości powinny znajdować się po stronie lewej. Ale rysunek (póki co nieustalonego autora) to przecież wizja artystyczna stworzona 1 sierpnia 1958 roku, kiedy cały ten teren to było jedno wielkie pastwisko, a sama huta dopiero powstawała. Wizja śmiała i poniekąd prorocza. Po ponad pięćdziesięciu latach ulica Kasprowicza już niebawem będzie taka jak na obrazku - piękna, nowoczesna, wielkomiejska. A może nawet piękniejsza. Z podziemną kolejką zamiast tramwaju i kominami huty zasłoniętymi przez budynki inwestycji "Nowe Bielany", które powstają przy zbiegu z ul. Nocznickiego po wawrzyszewskiej stronie ul. Kasprowicza. A w przyszłości, kto wie, może nasza piękna ulica "przetnie" kiedyś hutę na pół i popędzi dalej aż po sam Cmentarz Północny.
21.08.2012. Żółta koparka na budowie drugiej nitki ul. Kasprowicza. Fot. enejeio
e.
Komentarze
Prześlij komentarz