Drugie moje spotkanie z Bielanami miało miejsce wiele lat później w połowie lat sześćdziesiątych. Z mężem i dzieckiem pojechaliśmy odwiedzić znajomą, dowódcę mego małżonka z czasów okupacji. Droga prowadziła do osiedla WSM przy ul. Lindego, które rozłożyło się szeroko w pętli ulicy Wrzeciono. Tuż za niedużym laskiem zobaczyliśmy pierwszy dom. Szary, czteropiętrowy "tasiemiec", aż z ośmioma klatkami schodowymi, o oknach rozstawionych prawie jedno przy drugim, wyglądał odpychająco. Obok stał drugi, podobny "tasiemiec". jakie to brzydkie osiedle — stwierdziłam — do tego na końcu świata, nie chciałabym tu mieszkać nawet za darmo! Po minięciu "tasiemców" dojechaliśmy do dwupiętrowego domu, stojącego bliżej lasku, przy ulicy Szubińskiej. Odseparowany nieco od osiedla, otoczony był parkanem, za którym przyciągał wzrok pięknie utrzymany ogród z młodymi drzewkami, kwiatami na rabatach i ławeczkami. Dom Rencisty ZBOWiD-u, przeczytaliśmy przy wejściu. [...]
Moje trzecie spotkanie z Bielanami nastąpiło rok po drugim. Otrzymałam właśnie przydział mieszkania spółdzielczego, gdzieś w pobliży Szpitala Bielańskiego. Jadąc samochodem skręciłam w ul. Lindego, odszukałam wśród przecznic dom, którego adres wypisany był na przydziale i oniemiałam, zdumiona, zaskoczona i duchowo zdruzgotana. Oto stałam przed pierwszym w szeregu brzydkim "tasiemcem", w którym, jak stwierdziłam nie tak dawno, nie chciałabym mieszkać nawet za darmo. Los stawia człowieka w zaskakujących sytuacjach, ucząc pokory, pomyślałam, po czym pobiegłam po schodach na spotkanie z moim nowym miejscem na ziemi.
Tekla Chmielewska, Moje trzy spotkania z Bielanami, [w:] Bielany. Przewodnik sentymentalno-historyczny, Warszawa 2003, s. 205-206.
Niniejszym fragmentem inicjuję dział świadectw. Jest on otwarty dla wszystkich, którzy zechcą się podzielić swoimi wspomnieniami dotyczącymi Wrzeciona. Teksty mogą dotyczyć różnych spraw, różnych historii i czasów, ważne aby miały związek z osiedlem. Jako redaktor strony, zastrzegam sobie jedynie prawo do ewentualnych skrótów w nadsyłanych tekstach.
e.
Około 1974. Od lewej blok Wrzeciono 54A, Dom Weterana — ul. Szubińska 4 i blok Szubińska 6. Na podwórku trwa wylewanie asfaltogumy. Fot. udostępnił Krzysztof Wincenciak
Moje trzecie spotkanie z Bielanami nastąpiło rok po drugim. Otrzymałam właśnie przydział mieszkania spółdzielczego, gdzieś w pobliży Szpitala Bielańskiego. Jadąc samochodem skręciłam w ul. Lindego, odszukałam wśród przecznic dom, którego adres wypisany był na przydziale i oniemiałam, zdumiona, zaskoczona i duchowo zdruzgotana. Oto stałam przed pierwszym w szeregu brzydkim "tasiemcem", w którym, jak stwierdziłam nie tak dawno, nie chciałabym mieszkać nawet za darmo. Los stawia człowieka w zaskakujących sytuacjach, ucząc pokory, pomyślałam, po czym pobiegłam po schodach na spotkanie z moim nowym miejscem na ziemi.
Tekla Chmielewska, Moje trzy spotkania z Bielanami, [w:] Bielany. Przewodnik sentymentalno-historyczny, Warszawa 2003, s. 205-206.
Niniejszym fragmentem inicjuję dział świadectw. Jest on otwarty dla wszystkich, którzy zechcą się podzielić swoimi wspomnieniami dotyczącymi Wrzeciona. Teksty mogą dotyczyć różnych spraw, różnych historii i czasów, ważne aby miały związek z osiedlem. Jako redaktor strony, zastrzegam sobie jedynie prawo do ewentualnych skrótów w nadsyłanych tekstach.
e.
Komentarze
Prześlij komentarz