Razem z kumplem Remikiem, zawołanym geodetą, wyposażeni w odpowiednie urządzenia, których nazw nie potrafiłbym nawet powtórzyć, wybraliśmy się pewnego listopadowego dnia na teren osiedla Wrzeciono w celu przeprowadzenia pomiarów geodezyjnych. Zadanie było proste — ustalić najniższy i najwyższy punkt terenu. W poszukiwaniu tego pierwszego udaliśmy się w rejon ulicy Lindego. Tu gołym okiem można dostrzec obniżenie terenu związane z dolinką Potoku Bielańskiego. Ustalenie najniższego punktu nie było zatem trudne — znajduje się on w rejonie wylotu ulicy Szubińskiej, w miejscu w którym ulica Lindego "rozstaje się" z potokiem. Wysokość nad poziom morza wynosi w tym miejscu dokładnie 94,82 m. ("względem Kronsztadu" jak kazał zaznaczyć Remik).
Ale gdzie szukać najwyższego punktu? Posługując się wojskową mapą topograficzną wytypowaliśmy około 10 miejsc, które należało zmierzyć. W rezultacie dokonaliśmy jednak znacznie więcej pomiarów. Przez długi czas wydawało się, że najwyższym miejscem jest Okrąglak na ulicy Wrzeciono (100,56 m.n.p.m.), ale na koniec okazało się, że niemal o cały metr wyprzedza go rejon Przedszkola nr 272 im. Misia Uszatka przy ulicy Gajcego. Wysokość w tym miejscu wynosi dokładnie 101,47 m.n.p.m.
Podczas badań geodezyjnych poszukiwaliśmy także tzw. reperów. Są to stabilizowane punkty wysokościowej osnowy geodezyjnej, kotwione zazwyczaj w murach budynków lub w gruncie. W przyjętym układzie odniesienia mają one precyzyjnie wyznaczoną wysokość i ułatwiają dokonywanie pomiarów niwelacyjnych. Stare (powojenne) repery I klasy wyglądają bardzo uroczo — są okrągłe z żeliwną głowicą w środku, wokół której umieszczono napis: ZNAK WYSOKOŚCI. Uszkodzenie podlega karze oraz sygnaturę i numer danego punktu.
Zasadniczo zostały one wprowadzone w latach 1947-1955, a w późniejszym okresie uzupełniano istniejącą sieć o nowe punkty (do 1974). Na Wrzecionie udało nam się odnaleźć 2 takie "cycki", niestety jeden z nich został pomalowany farbą w aerozolu, a drugi zachlapany tynkiem podczas ocieplania budynku. Trudno odczytać na nich sygnatury. Kotew jest znacznie więcej, choć i z nimi ekipy budowlane obchodzą się dość surowo podczas remontowania elewacji. Obecnie jako repery niższych klas stosuje się zwykłe kotwy, śruby a najczęściej po prostu kawałki prętu bez jakichkolwiek oznaczeń. Służą one uzupełnieniu istniejącej sieci znaków wysokości.
e.
Podziękowania dla Remika za cierpliwość i przekazanie całej wiedzy merytorycznej.
Ale gdzie szukać najwyższego punktu? Posługując się wojskową mapą topograficzną wytypowaliśmy około 10 miejsc, które należało zmierzyć. W rezultacie dokonaliśmy jednak znacznie więcej pomiarów. Przez długi czas wydawało się, że najwyższym miejscem jest Okrąglak na ulicy Wrzeciono (100,56 m.n.p.m.), ale na koniec okazało się, że niemal o cały metr wyprzedza go rejon Przedszkola nr 272 im. Misia Uszatka przy ulicy Gajcego. Wysokość w tym miejscu wynosi dokładnie 101,47 m.n.p.m.
Podczas badań geodezyjnych poszukiwaliśmy także tzw. reperów. Są to stabilizowane punkty wysokościowej osnowy geodezyjnej, kotwione zazwyczaj w murach budynków lub w gruncie. W przyjętym układzie odniesienia mają one precyzyjnie wyznaczoną wysokość i ułatwiają dokonywanie pomiarów niwelacyjnych. Stare (powojenne) repery I klasy wyglądają bardzo uroczo — są okrągłe z żeliwną głowicą w środku, wokół której umieszczono napis: ZNAK WYSOKOŚCI. Uszkodzenie podlega karze oraz sygnaturę i numer danego punktu.
7.11.2009. Stare repery z osiedla Wrzeciono. Fot. enejeio
Zasadniczo zostały one wprowadzone w latach 1947-1955, a w późniejszym okresie uzupełniano istniejącą sieć o nowe punkty (do 1974). Na Wrzecionie udało nam się odnaleźć 2 takie "cycki", niestety jeden z nich został pomalowany farbą w aerozolu, a drugi zachlapany tynkiem podczas ocieplania budynku. Trudno odczytać na nich sygnatury. Kotew jest znacznie więcej, choć i z nimi ekipy budowlane obchodzą się dość surowo podczas remontowania elewacji. Obecnie jako repery niższych klas stosuje się zwykłe kotwy, śruby a najczęściej po prostu kawałki prętu bez jakichkolwiek oznaczeń. Służą one uzupełnieniu istniejącej sieci znaków wysokości.
e.
Podziękowania dla Remika za cierpliwość i przekazanie całej wiedzy merytorycznej.
Komentarze
Prześlij komentarz